Wdowi garb powstawał jeszcze do niedawna przeważnie u kobiet w podeszłym wieku. Obecnie coraz częściej rozpoznaje się go u ludzi młodych obu płci. Do grupy podwyższonego ryzyka należą osoby zajmujące długotrwale pozycję siedzącą, o drobnej budowie ciała i chore na osteoporozę. W leczeniu wdowiego garbu szczególne miejsce zajmuje aktywność fizyczna.

Czym jest wdowi garb?

Wdowi garb przejawia się w postaci wyniosłości tkankowej umiejscowionej u podstawy karku, a dokładnie na granicy pleców i szyi. Stąd też nierzadko określa się tę przypadłość garbem szyjnym. Typowe jest dla niego zgrubienie w obrębie dolnej części odcinka szyjnego kręgosłupa

Zmiana stanowi źródło dolegliwości bólowych, które niekiedy wywołuje nawet delikatny dotyk. W wielu przypadkach ból promieniuje z okolic szyi w kierunku głowy i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Chorzy doświadczają mrowienia palców kończyn dolnych, pieczenia i drętwienia karku, osłabienia siły mięśniowej w obrębie kończyn górnych, uczucia ucisku w klatce piersiowej, ograniczenia ruchomości, zawrotów głowy, szumów w uszach. Na skórze pojawić się mogą zmiany naczyniowe przybierające postać tzw. pajęczynki. Obecność garbu uniemożliwia całkowite wyprostowanie się, ale i wpływa negatywnie na wygląd zewnętrzny.

Przyczyny powstania wdowiego garbu

Badacze podkreślają, że garb na karku jest konsekwencją pogłębiania kifozy (łukowatego wygięcia kręgosłupa w stronę grzbietową) w odcinku piersiowym kręgosłupa. Wśród przyczyn wdowiego garbu wymienia się między innymi spędzanie dużo czasu w pozycji siedzącej. Garb na szyi może mieć jednak podłoże psychologiczne. Negatywnie na przyjmowaną przez człowieka postawę ciała wpływa nagromadzenie złych emocji, silnego stresu, poczucie wstydu i niskiej wartości, żal czy kompleksy. Osoby przygnębione są przeważnie przygarbione. Opuszczają głowę ku klatce piersiowej, a wzrok kierują ku podłożu. Takie ułożenie ciała może powodować deformację tkanek oraz pojawienie się dysfunkcji w obrębie kręgów odcinka szyjnego kręgosłupa.

Część badaczy jest zdania, że wdowi garb ma podłoże genetyczne. Zauważono, że częściej rozwija się u chorych na osteoporozę (chorobę charakteryzującą się osłabieniem struktury przestrzennej kości, postępującym ubytkiem masy kostnej, zwiększoną podatnością na złamania), u których doszło do nieprawidłowego zrostu złamań osteoporotycznych w odcinku piersiowym. W konsekwencji tego następuje przeciążenie kręgosłupa w innych miejscach. Do rozwoju dysfunkcji predysponuje także drobna budowa ciała.

O tym, jak dbać o kręgosłup? dowiecie się z filmu: 

Leczenie wdowiego garbu

Pomyślność leczenia wdowiego garbu zależy od stopnia rozwoju schorzenia. Terapią garbu na plecach zajmuje się ortopeda. W leczeniu wyjątkową rolę odgrywa rehabilitacja. Popularny jest kinesiology taping, czyli plastrowanie nadmiernie napiętych grup mięśniowych. Często konieczna jest farmakoterapia z użyciem leków przeciwbólowych, a w zaawansowanych przypadkach leczenie operacyjne.

Profilaktyka wdowiego garbu

Osoby chore na osteoporozę powinny podejmować wszelkie starania, by nie dopuścić do powstania złamań osteoporotycznych wpływających na rozwój garbu. W sytuacji, gdy doszło do złamania, zastosowanie znajduje gorset umożliwiający utrzymanie prawidłowej postawy ciała i prawidłowy zrost kości. W takim przypadku można zdecydować się również na kyphoplastykę. To małoinwazyjny zabieg polegający na zespoleniu złamań dzięki wstrzyknięciu materiału przypominającego cement. Stabilizuje on złamanie, przez co kości prawidłowo się zrastają.

Osoby spędzające dużo czasu w pozycji siedzącej powinny podejmować aktywność fizyczną, zwłaszcza ćwiczenia rozciągające. Warto uczęszczać na basen i poddawać się masażowi bańką chińską, który stymuluje mięśnie, zapewnia ich rozluźnienie i uelastycznienie, zwiększa zakres ruchomości ciała.

Przykładowe ćwiczenia na garbate plecy

Zestaw ćwiczeń na wdowi garb powinien zostać opracowany przez wykwalifikowanego fizjoterapeutę. Początkowo warto wykonywać je pod okiem specjalisty, który wyłapie ewentualne błędy. Z czasem ćwiczenia na garb można prowadzić samodzielnie.

Ćwiczenie 1. W pozycji stojącej tyłem do ściany z głową, łopatkami i pośladkami stycznymi do niej podnosi się do góry ręce zgięte pod kątem prostym w łokciach. Brodę lekko cofa się w kierunku ściany. W pozycji należy wytrzymać 20 sekund, po czym odchodzi się od ściany i odpoczywa 15 sekund. Wskazane jest 8 powtórzeń.

Ćwiczenie 2. Leżąc na brzuchu, gdy czoło dotyka podłoża, wyprostowane ręce rozkłada się na boki, po czym unosi do góry, by łopatki znalazły się możliwie blisko kręgosłupa. W pozycji pozostaje się przez 10 sekund, po czym opuszcza ręce. Wskazane jest 20 powtórzeń.