Choroba okluzyjna w stomatologii jest nierzadko bagatelizowana. Warto jednak pamiętać, że jeśli często występują migreny, mięśnie twarzy i szyi są napięte, a do tego pojawia się zgrzytanie zębami bądź problemy z kręgosłupem może to wskazywać na choroby okluzyjne zębów.

Okluzja w kosmetyce

Okluzja jest zjawiskiem bardzo często występującym w kosmetyce i kosmetologii. To powstawanie na powierzchni skóry powłoki, tzw. filmu, którego zadaniem jest szybsza resorpcja składników aktywnych, a także uniemożliwienie szybkiej utraty wody z naskórka. Okluzja w kosmetyce powstaje po aplikacji kosmetyku, np. maski do twarzy. Stosowane produkty kosmetyczne umożliwiają wytworzenie dwóch rodzajów okluzji:

• okluzja ciągła – dzięki aplikacji kosmetyku na powierzchni skóry tworzy się nieprzepuszczalny film, który nie powinien się na niej znajdować więcej niż kilkanaście minut,
  
• okluzja nieciągła – dzięki aplikacji kosmetyku na powierzchni skóry tworzy się półprzepuszczalny film, który częściowo umożliwia odparowanie z niej wody. Okluzja tego rodzaju wytwarzana jest poprzez płaszcz hydrolipidowy.
  

Zobacz film i dowiedz się jak dbać o skórę:

Istnieje wiele substancji, które wywołują okluzję. Takie właściwości mają substancje o budowie hydrofobowej, czyli takie, których cząsteczki mają skłonność do odpychania od siebie cząsteczek wody. Bardzo często można je znaleźć w składach kosmetyków, dlatego aby uzyskać zjawisko okluzji, podczas analizy składu kosmetyku należy zwrócić uwagę na: wazelinę, parafinę, olej mineralny, wosk parafinowy, skwalan – to substancje powodujące okluzję ciągłą, dlatego nie są wskazane dla osób z cerą problematyczną (są zaskórnikotwórcze). Z kolei substancje, które tworzą okluzję nieciągłą to: woski, zarówno naturalne (wosk pszczeli, lanolina, wosk Candelilla), jak i syntetyczne (mirystynian izopropylu, palmitynian cetylu, palmitynian izopropylu). Do takich substancji zalicza się również kwasy tłuszczowe (kwas palmitynowy, kwas stearynowy), silikony (Dimethicone lub Cyclemethicone) oraz alkohole tłuszczowe (alkohol cetylowy, stearylowy).

Choroby zębów – okluzja w stomatologii

Z kolei okluzja w stomatologii jest z goła odmiennym zjawiskiem od okluzji w kosmetyce. Okluzja w stomatologii to relacja pomiędzy zębami górnymi i dolnymi, a także prawidłowe ułożenie stawu skroniowo-żuchwowego i napięcie mięśni. Choroba okluzyjna to zaburzenie tej harmonii, czyli stan chorobowy, który polega na niewłaściwym stykaniu się zębów górnych z dolnymi. Choroba jest często bagatelizowana, nierzadko niediagnozowana, co w rezultacie może zakończyć się nawet utratą zębów. Do stomatologa powinny zgłosić się osoby, które borykają się z napiętymi mięśniami w stawie skroniowo-żuchwowym, a także startymi i przemieszczonymi zębami. Niepokojące objawy to:

• napięcie występujące w mięśniach twarzy, szyi i karku,
  
• zgrzytanie zębami,
  
• kruchość i ruchomość zębów,
  
• recesje zębowe,
  
• zmęczenie mięśni twarzy,
  
• bruksizm, czyli zaciskanie zębów w sytuacjach stresowych,
  
• objawy bólowe przy gryzieniu,
  
• problem z otwieraniem ust,
  
• zęby wychylone do przodu,
  
• trzaski stawów.
  

Powyższym objawom mogą towarzyszyć bóle mięśni, a także migreny. Nie można bagatelizować takiego stanu, gdyż związane jest to z zaburzeniami pracy zębów, stawów, a także mięśni żucia.

Skąd się bierze bruksizm? Dowiesz się tego z filmu:

Okluzja w stomatologii: przyczyny choroby okluzyjnej

Choroba okluzyjna jest niezależna od wieku. Nierzadko także może być związana z higieną stomatologiczną. Najczęstszą przyczyną zaburzonej okluzji związanej z zębami są wady zgryzu. Może się do nich przyczyniać także wiele innych kwestii, np. przesuwanie się zębów, nieodpowiedni kształt wypełnień, czy nieprawidłowo wyrżnięte ósemki. Na wady zgryzu wpływ ma także m.in. obgryzanie paznokci bądź gryzienie długopisu. Inną przyczyną zaburzenia okluzji w stomatologii może być stres, pod wpływem którego zaciska się zęby i powoduje ich nadmierne ścieranie. Inną przyczyną mogą być także braki zębowe, wady protezy czy zmiany reumatyczne.

Leczenie choroby okluzyjnej

Leczenie choroby okluzyjnej wymaga przede wszystkim trafnie postawionej diagnozy. Niestety w dalszym ciągu bardzo często choroba okluzyjna mylona jest z erozją szkliwa, czyli niszczeniem szkliwa pod wpływem kwasów zawartych w pożywieniu, a nie na skutek ścierania go. Jeśli jednak na podstawie wywiadu okluzyjno-estetycznego zostanie stwierdzona u stomatologa okluzja, warto podjąć działania, które zatrzymają proces niszczenia zębów. W zależności od przyczyny jej powstawania, specjalista może zalecić, np. korektę zgryzu przy pomocy aparatu ortodontycznego, ekwilibrację (bezbolesne szlifowanie zębów), korektę wypełnień itp.