Thiocodin to tabletki (lek dostępny jest także w postaci syropu) stosowane w leczeniu suchego kaszlu (nie ma odrywającej się wydzieliny). Substancją czynną w leku jest kodeina fosforanu półwodnego (Codeini phosphas hemihydricus, jedna tabletka zawiera 15mg związku) i sulfogwajakolu (Sulfogaiacolum, w tabletce mieści się 300 mg substancji). Dodatkowo w składzie leku znajdują się talk, skrobia ziemniaczana oraz magnezu stearynian

Kodeina to pochodna morfiny. Substancja działa przeciwkaszlowo, hamuje odruch kaszlowy i zmniejsza częstotliwość napadów kaszlu. Sulfogwajakol natomiast działa wykrztuśnie, zwiększa wydzielanie gruczołów oskrzelowych poprzez drażnienie błony śluzowej żołądka i oskrzeli. Dodatkowo związek ułatwia przemieszczanie upłynnionej wydzieliny w drogach oddechowych oraz jej odkrztuszanie.

Thiocodin – przeciwwskazania do podania leku

Mimo że Thiocodin jest bardzo skuteczny w leczeniu suchego kaszlu, to są sytuacje kiedy lek nie może być podany. Przeciwwskazaniem do stosowania jest przede wszystkim nadwrażliwość na jeden ze składników leku. Farmaceutyku nie podaje się osobom, które zmagają się z niewydolnością oddechową lub znajdujących się w stanie śpiączki. Thiocodinu nie mogą przyjmować pacjenci z:

• astma oskrzelową;

• mukowiscydozą;

• rozstrzeniem oskrzeli;

• chorobą alkoholową,

• uzależnieniem od opioidów;

• bardzo szybkim metabolizmem z udziałem CYP2D6.

Leku nie można podawać dzieciom, które mają mniej niż 12 lat ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich i zagrażających życiu działań niepożądanych. Preparat może być niebezpieczny również dla kobiet w ciąży oraz karmiących swoje dziecko piersią.

Przed przepisaniem choremu leku należy się upewnić, że nie przyjmuje on już leku na bazie kodeiny, ponieważ może dojść do przedawkowania substancji. Pod stałą kontrolą lekarza podczas stosowania leku Thiocodin powinny być osoby, które mają zaburzeniami czynności układu oddechowego, zmniejszoną objętość krwi, zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe lub uraz głowy (w ich przypadku kodeina może jeszcze podnieść ciśnienie wewnątrzczaszkowe), niewydolność nerek, zaburzenia czynności wątroby, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, chorobę naczyń obwodowych, niedoczynność tarczycy, niedoczynność kory nadnerczy, jaskrę, chorobę zapalna jelit lub schorzenie prowadzące do ich niedrożności, chorobę dróg żółciowych (także kamicę żółciową, zdarza się, że kodeina powoduje skurcz zwieracza bańki wątrobowo-trzustkowej (Oddiego) i wywołuje atak kolki żółciowej), rozrost gruczołu krokowego i problemy z odpływem moczu, kamicę moczową (kodeina zwiększa napięcie mięśniówki gładkiej dróg moczowych, co wywołać atak kolki nerkowej). Lek może być niebezpieczny również dla osób po zabiegach chirurgicznych w obrębie dróg żółciowych. Wszystkich tych przypadkach decyzja o zasadności podania leku należy do lekarza. Tylko on może ocenić, czy lek będzie bezpieczny dla danego chorego.

Kodeina blokuje ośrodek w mózgu odpowiedzialny za kaszel, tym samym osoby, które przyjmują inne leki hamujące ośrodkowy układ nerwowy powinny być pod stałą kontrolą lekarza. Dużą ostrożność przy stosowaniu leku muszą zachować osoby starsze, gdyż u nich prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych jest największe. Aby ich uniknąć i jeszcze zmniejszyć ryzyko zaleca się przyjmowanie leku możliwie jak najkrócej. Kodeina hamuje odruch kaszlowy i nie można jej podawać tym chorym, którzy już odkrztuszają wydzielinę.

Farmaceutyku nie można łączyć z alkoholem ani lekami, które mają w sobie alkohol, gdyż może on wzmocnić działanie kodeiny.

Trzeba mieć także na uwadze, że przyjmowanie zbyt dużych dawek kodeiny może doprowadzić do fizycznego i psychicznego uzależnienia.

W sytuacji, gdy po trzech dniach stosowania leku nie ma żadnej poprawy konieczna jest konsultacja z lekarzem i być może zmiana sposobu leczenia.

Zobacz film i dowiedz się jak bezpiecznie stosować leki:

Thiocodin – dawkowanie

Chorym zaleca się przyjmowanie jednej tabletki trzy razy na dobę, ale nie częściej niż co 4 do 6 godzin. Nie należy zwiększać dawek zaleconych przez lekarza. Lek nie może być stosowany przez dzieci, które mają mniej niż 12 lat. Starszym dzieciom i młodzieży zaleca się przyjmowanie jednej tabletki trzy razy na dobę co 4-6 godzin. Dzieci między 12 a 18 rokiem życia, które mają zaburzeniami czynności układu oddechowego nie powinny stosować leku.

Thiocodin należy przyjmować doustnie razem z posiłkiem. Tabletkę trzeba połknąć w całości i popić szklanką wody. Aby lek zadziałał prawidłowo w ciągu dnia należy zadbać o właściwe nawodnienie. Zaleca się wypijanie dwóch litrów płynów na dobę. Jeśli dawka została pominięta należy ją uzupełnić tak szybko, jak to jest możliwe. W sytuacji, gdy nadchodzi czas przyjęcia następnej dawki wynikającej ze schematu dawkowania opuszczoną dawkę należy pominąć.

Produkt leczniczy Thiocodin dostępny jest także w postaci syropu.

Thiocodin – interakcje z innymi lekami

Thiocodin może wchodzić w reakcję z innymi lekami. Preparat może być szczególnie niebezpieczny w połączeniu z lekiem, które mają w składzie alkohol (a także z samym alkoholem), lekami przeciwlękowymi, przeciwdepresyjnymi, przeciwhistaminowymi, nasennymi, cytostatykami, opioidowymi lekami przeciwbólowymi, rozluźniającymi mięśnie szkieletowe lub klonidyną może zwiększać hamujące działanie tych leków na ośrodkowy układ nerwowy i na układ oddechowy, niekiedy równoczesne stosowanie tych leków może spowodować spadek ciśnienia tętniczego. Leku nie można łączyć z inhibitorami monoaminooksydazy – w czasie ich stosowania, jak i 14 dni po zakończeniu terapii. Kodeina może osłabić działanie metoklopramidu na perystaltykę jelit. Przyjmowanie Thiocodinu razem z lekami na chorobę Parkinsona może nasilać ich działanie uspokajające. Chinidyna lub ryfampicyn mogą osłabić działanie Thiocodinu.

Thiocodin – działania niepożądane

Przyjmowanie leku może wywoływać u pacjentów szereg działań niepożądanych. Do tych najczęściej występujących należą nudności i wymioty, zaparcia, zawroty głowy, sedacja. Rzadziej lek wywołuje:

• reakcje nadwrażliwości (świąd, pokrzywka, wysypka, wypryski skórne);

• euforia, zaburzenia nastroju;

• zwężenie źrenic;

• zatrzymanie moczu;

• senność;

• skurcz oskrzeli;

• zahamowanie ośrodka oddechowego, ostry ból brzucha z cechami bólu charakterystycznego dla schorzeń dróg żółciowych lub trzustki, wskazujący na skurcz zwieracza Oddiego; dotyczy to głównie pacjentów po usunięciu pęcherzyka żółciowego;

• kołatanie serca;

• spadek ciśnienia tętniczego i omdlenia;

• bóle głowy;

• zmniejszenie łaknienia;

• nadmierna potliwość;

• omamy;

• zaburzenia wzroku i słuchu;

• podrażnienie błony śluzowej przewodu pokarmowego, (po zażyciu dużych dawek leku.