Obrzęk śluzowaty jest objawem towarzyszący niedoczynności tarczycy. Wynika z wyhamowania przemiany materii. W efekcie dochodzi do gromadzenia się w tkance podskórnej tzw. glikozaminoglikanów, co powoduje twardy obrzęk.
Obrzęk śluzowaty – co to jest?
Obrzęk śluzowaty związany jest ze zwolnieniem czynności fizycznych i psychicznych, a także procesów przemiany materii. W tkance podskórnej dochodzi do odkładania się substancji śluzowatych. Szczególnie obejmuje to twarz i okolice kończyn. Obrzęk śluzowaty występuje w mniejszym stopniu na tułowiu. Poza widocznym obrzękiem śluzowatym u chorego pojawiają się:
- osłabienie,
- zmiany obrysu twarzy obejmujące obrzęk i maskowaty wygląd twarzy,
- opuchnięcie powiek,
- zwężenie szpar powiekowych,
- wzrost masy ciała,
- zgrubienie i przesuszenie skóry,
- osłabienie i łamliwość włosów,
- nietolerancja zimna,
- zaburzenia czynności gruczołów płciowych.
Przyczyny powstawania obrzęku śluzowatego
Główną przyczyną obrzęku śluzowatego są zaburzenia przemiany materii. Najczęściej obejmują niedoczynność tarczycy związaną z chorobą autoimmunologiczną, czyli chorobą Hashimoto.
Metody leczenia obrzęku śluzowatego
Jeśli lekarz rozpozna przyczynę obrzęku śluzowatego, możliwe jest jego całkowite usunięcie. Niedoczynność tarczycy nie jest całkowicie wyleczalna, jednak pozwala na utrzymanie funkcji organizmu na odpowiednim poziomie. Leczona jest preparatami hormonalnymi.
Leczenie suplementacyjne lewotyroksyną trwa całe życie. Produkowana jest ona syntetycznie i nie różni się niczym od hormonu wydzielanego przez tarczycę. Jeśli preparaty lewotyroksyny są regularnie przyjmowane, pozwalają na normalizację poziomu hormonu tyreotropowego przysadki mózgowej, a także powrót prawidłowego funkcjonowania organizmu. Rzadko konieczne jest leczenie szpitalne, wyłącznie przy obecności powikłań obejmujących np. choroby serca. Zasadą suplementacji jest stosowanie najmniejszej skutecznej dawki.
Obrzęk śluzowaty a choroba Hashimoto
Choroba Hashimoto to przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Układ immunologiczny, czyli układ odpornościowy, fizjologicznie chroni organizm przed patogenami. Jednak zdarza się, jak to ma miejsce w przypadku choroby Hashimoto, że dochodzi do niewłaściwej aktywacji układu odpornościowego. W takiej sytuacji organizm wydziela przeciwciała przeciwko komórkom tarczycy, co skutkuje stanem zapalnym tarczycy doprowadzającym na przestrzeni lat do jej destrukcji, a co za tym idzie – niedoborów hormonów tarczycy.
Obrzęk śluzowaty – diagnostyka
W diagnostyce obrzęku śluzowatego wykorzystuje się badania hormonalne, w tym hormon tyreotropowy przysadki mózgowej (TSH) i frakcje wolne hormonów tarczycy – fT3 i fT4. Niedoczynność tarczycy objawia się wzrostem poziomu TSH i spadkiem poziomu hormonów tarczycy. Jednak zdarza się, iż obrzęk śluzowaty wynika z wtórnej niedoczynności tarczycy, co jest związane z uszkodzeniem przysadki mózgowej. Wtedy poziom TSH również ulega obniżeniu. W diagnostyce obrzęku śluzowatego wykorzystuje się również metodę obrazową, a mianowicie ultrasonografię (USG).