Laremid – działanie leku

Lek Laremid jest wskazany w leczeniu ostrej i przewlekłej biegunki, a także u pacjentów z wytworzoną przetoką jelita krętego w celu zmniejszenia liczby i objętości stolców oraz zwiększenia ich konsystencji.

Laremid – skład leku

Każda tabletka leku Laremid zawiera 2 mg Loperamidi hydrochloridum (loperamidu chlorowodorku). Substancje pomocnicze to laktoza jednowodna 100 mg, skrobia kukurydziana, powidon K-25 i kwas stearynowy.

Laremid – dawkowanie leku

Dorośli i dzieci od 6. roku życia w leczeniu ostrej biegunki powinni rozpocząć leczenie od 2 tabletek (4 mg) u dorosłych i 1 (2 mg) u dzieci, następnie zaleca się przyjmowanie 1 tabletki (2 mg) po każdym kolejnym wolnym stolcu.

Dawka maksymalna wynosi 8 tabletek (16 mg) na dobę dla dorosłych; u dzieci dawka produktu musi być dostosowana do masy ciała (3 tabletki/20 kg mc./dobę).

W przypadku leczenia przewlekłej biegunki początkowa dawka wynosi 2 tabletki (4 mg) na dobę u dorosłych i 1 tabletkę (2 mg) na dobę dla dzieci. Początkową dawkę należy zmodyfikować aż do momentu uzyskania od 1 do 2 normalnych stolców na dobę, co zazwyczaj osiąga się poprzez stosowanie dawki podtrzymującej wynoszącej od 1 do 6 tabletek (od 2 do 12 mg) na dobę.

Brak poprawy jest wskazaniem do konsultacji z lekarzem. Leku nie należy stosować długotrwale, bowiem przewlekła biegunka może świadczyć o poważniejszych chorobach.

Laremid – wskazania do stosowania leku

Wskazaniem do zastosowania leku jest ostra i przewlekła biegunka.

Jak leczyć biegunkę? Zobaczcie na filmie:

Laremid – przeciwwskazania do stosowania leku

Niewskazane jest stosowanie leku u pacjentów z nadwrażliwością na którykolwiek z jego składników, a także u dzieci poniżej 6. roku życia. Nie powinni go także zażywać pacjenci z ostrą czerwonką, która charakteryzuje się obecnością krwi w kale i wysoką gorączką.

Lek jest przeciwwskazany również u pacjentów z ostrym rzutem wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, z bakteryjnym zapaleniem jelita cienkiego i okrężnicy spowodowanym chorobotwórczymi bakteriami z rodzaju Salmonella, Shigella i Campylobacter.

Nie powinni go stosować pacjenci z rzekomobłoniastym zapaleniem jelit, związanym z podawaniem antybiotyków o szerokim spektrum działania.

Leku nie należy stosować w przypadkach, w których powinno się unikać zwolnienia perystaltyki jelit, z powodu możliwego ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań, w tym niedrożności jelit, okrężnicy olbrzymiej (megacolon) i toksycznego rozszerzenia okrężnicy (megacolon toxicum).

Ważne! Jeśli pojawią się zaparcia, wzdęcia lub niedrożność jelit należy natychmiast przerwać stosowanie leku Laremid.

Laremid działa wyłącznie objawowo, ale kiedy jest to uzasadnione należy stosować leczenie przyczynowe. Należy także pamiętać o odpowiednim nawodnieniu organizmu.

W przypadku braku poprawy po 48h od rozpoczęcia stosowania leku przy ostrej biegunce należy skonsultować się z lekarzem.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może dojść do względnego przedawkowania leku, prowadzącego do toksycznego działania na ośrodkowy układ nerwowy.

W związku z przedawkowaniem zgłaszano przypadki wystąpienia zdarzeń kardiologicznych, w tym wydłużenia odstępu QT oraz czasu trwania zespołu QRS, a także zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. W niektórych przypadkach nastąpił zgon. 

Przeciwwskazaniem do stosowania leku jest także karmienie piersią, bowiem loperamid przenika do mleka kobiety.

Laremid – interakcje

Dane niekliniczne wskazują, że loperamid jest substratem glikoproteiny P. Jednoczesne podawanie loperamidu w pojedynczej dawce 16 mg z chinidyną lub rytonawirem, które są inhibitorami P-glikoproteiny, powodowało 2-3 krotne zwiększenie stężenia loperamidu w osoczu. Kliniczne znaczenie tych farmakokinetycznych interakcji inhibitorów P-glikoproteiny z loperamidem, podawanym w zalecanych dawkach nie jest znane.

Jednoczesne podanie loperamidu (dawka pojedyncza 4 mg) oraz itrakonazolu, inhibitora cytochromu CYP3A4 i glikoproteiny P, powodowało trzy- lub czterokrotne zwiększenie stężenia loperamidu w osoczu. W tym samym badaniu inhibitor cytochromu CYP2C8, gemfibrozyl, zwiększał stężenie loperamidu mniej więcej dwukrotnie. Skojarzenie itrakonazolu i gemfibrozylu powodowało czterokrotne zwiększenie maksymalnego stężenia loperamidu w osoczu i trzynastokrotne zwiększenie całkowitej ekspozycji w osoczu. Zwiększeniom podanych wartości nie towarzyszyły objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (OUN), co wykazano w testach psychomotorycznych (tj. subiektywna ocena senności oraz test zastępowania cyfr symbolami).

Jednoczesne podanie loperamidu (pojedyncza dawka 16 mg) oraz ketakonazolu, inhibitora cytochromu CYP3A4 i glikoproteiny P, powodowało pięciokrotne zwiększenie stężenia loperamidu w osoczu. Zwiększeniu nie towarzyszyło nasilone działanie farmakodynamiczne, co sprawdzono stosując pupilometrię.

Leczenie skojarzone z desmopresyną podawaną doustnie powodowało trzykrotne zwiększenie stężenia desmopresyny w osoczu, prawdopodobnie w związku ze zmniejszoną motoryką przewodu pokarmowego.

Leki o podobnych właściwościach farmakologicznych mogą nasilać działanie leku. Z kolei leki przyspieszające pasaż przez przewód pokarmowy mogą hamować jego działanie.

Laremid a ciąża

Bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży nie zostało ustalone, aczkolwiek dane z badań przeprowadzonych na zwierzętach nie wskazują, aby loperamid wykazywał działanie teratogenne lub embriotoksyczne. 

Zawsze jednak kobietom ciężarnym zaleca się skonsultowanie przyjmowania leku z lekarzem, szczególnie w pierwszych miesiącach ciąży.

Laremid – skutki uboczne

Ważne! W zespole objawów w przebiegu biegunki leczonej produktem Laremid mogą pojawić się: utrata świadomości, obniżony poziom świadomości, zmęczenie, zawroty głowy lub senność. Stąd należy zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu leku i obsłudze maszyn czy prowadzeniu pojazdów.

Wśród działań niepożądanych często mogą wystąpić bóle głowy, zaparcia, wzdęcia i nudności. Niezbyt często obserwuje się u pacjentów senność, zawroty głowy, wysypkę, bóle brzucha, pojawiający się dyskomfort w jamie brzusznej, suchość w jamie ustnej, ból w nadbrzuszu, wymioty i niestrawność.

Rzadko mogą pojawić się utrata świadomości, osłupienie, obniżony poziom świadomości, hipertonia, zaburzenia koordynacji ruchowej, zwężenie źrenicy, zmęczenie, zatrzymanie moczu, a także reakcja nadwrażliwości (reakcja anafilaktyczna, w tym wstrząs anafilaktyczny) i reakcja anafilaktoidalna. Rzadko mogą także wystąpić niedrożność jelita, rozszerzenie okrężnicy, wzdęcie brzucha oraz wysypka pęcherzowa (w tym zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka oraz rumień wielopostaciowy), obrzęk naczynioruchowy, świąd, pokrzywka.