Badanie przeciwciał anty-TPO (aTPO) wykonuje się poprzez pobranie próbki krwi i zazwyczaj łączy się je z innymi analizami. Dzięki niemu lekarz jest w stanie bardzo dużo powiedzieć o źródle problemu pochodzącego z tarczycy. Wykorzystuje się je między innymi podczas diagnozowania chorób Gravesa-Basedowa i Hashimoto.

Badanie anty-TPO

Przeciwciała przeciwtarczycowe (przeciwko tyreoperoksydazie) są produkowane przez układ immunologiczny – nie występują one u osób zdrowych. Anty-TPO doprowadzają do zaburzenia pracy tarczycy – możliwe jest utrzymywanie się długotrwałego stanu zapalnego, a także jego niedoczynności lub nadczynności. Badanie anty-TPO wykonuje się w przypadku podejrzenia występowania choroby autoimmunologicznej, tocznia rumieniowatego czy reumatoidalnego zapalenia stawów. Ponadto pomaga ono określić, czy pacjent może przyjmować niektóre środki farmakologiczne (np. interferon alfa, lit lub amiodaron).

Badanie anty-TPO a tarczyca

Wskazaniem do przeprowadzenia badań będą przede wszystkim objawy zaburzenia pracy gruczołu tarczycy. W przypadku niedoczynności są to w głównej mierze: ospałość, skłonność do tycia, wole, ogólne osłabienie, wypadanie włosów, zaparcia, wizualne pogorszenie stanu skóry. Nadczynność wiąże się z kolei ze wzmożonym poceniem, bezsennością, wytrzeszczem oczu i znaczną utratą wagi – co jest konsekwencją przyspieszonego metabolizmu. Od prawidłowej pracy tarczycy zależy ogólny stan organizmu. U kobiet (a niedoczynność tarczycy występuje u nich znacznie częściej niż u mężczyzn) może doprowadzić do zaburzeń miesiączkowania i utrudnić zajście w ciążę. Chorzy uskarżają się nie tylko na objawy fizyczne, ale także psychiczne – wielu z nich cierpi na stany depresyjne, obniżone libido, zaburzenia koncentracji i pamięci. Badanie anty-TPO wykonuje się również w przypadku otrzymania niepokojących wyników badań TSH, T3 i T4, które obrazują stan funkcjonalny tarczycy.

Anty-TPO – norma

Samo badanie nie różni się niczym od standardowego pobrania krwi z żyły łokciowej. W przeciwieństwie do wielu standardowych analiz, nie istnieje jednak pojęcie jednolitej normy aTPO. Ta zależy od wielu czynników, takich jak płeć i wiek chorego, a także wewnętrzne wytyczne laboratorium – właśnie z tego powodu sugeruje się korzystanie z usług jednej placówki. Wyniki anty-TPO mogą powiedzieć nam wiele o stanie zdrowia:

• wysokie anty-TPO może świadczyć o poważnych chorobach autoimmunologicznych – przewlekłym zapaleniu tarczycy (chorobie Hashimoto) oraz chorobie Gravesa i Basedowa;
  
• niskie anty-TPO powinno z kolei skłonić do podjęcia dalszej diagnostyki i konkretnego leczenia. Zwykle towarzyszy rakowi tarczycy, reumatoidalnemu zapaleniu stawów lub cukrzycy typu I.
  

Anty-TPO – co pozwala wykryć

Choroby, o których świadczy wysokie stężenie anty TPO, stanowią olbrzymie zagrożenie dla zdrowia i życia. Pomimo egzotycznych nazw występują jednak coraz częściej i stanowią istotny problem dla wielu pacjentów na całym świecie. Choroba Hashimoto jest przewlekła i często prowadzi do niedoczynności tarczycy. Do klasycznych objawów choroby Hashimoto należą: osłabienie, zaparcia, długa i bolesna miesiączka u kobiet, chrypka i wole tarczycowe. Często towarzyszą im zaburzenia psychiczne – rozdrażnienie, przygnębienie i ciągłe zmęczenie. W grupie ryzyka znajdują się zwłaszcza kobiety między 45. a 60. rokiem życia. Obserwuje się widoczną zależność genetyczną – Hashimoto najczęściej atakuje osoby, których krewni cierpieli na tę chorobę. Oprócz badania anty-TPO wykonuje się także badania hormonów – TSH, FT4, oraz biopsję cienkoigłową tarczycy. Warto zaznaczyć, że nie ma całkowicie skutecznego leczenia. Stosuje się leczenie substytucyjne.

Choroba Gravesa i Basedowa

Badanie anty-TPO pozwala wykryć chorobę Gravesa i Basedowa. Towarzyszą jej często inne schorzenia autoimmunologiczne, w tym reumatoidalne zapalenie stawów i bielactwo. Osoby uskarżają się na wiele objawów, również na te klasyczne dla nadczynności tarczycy. W przebiegu choroby można zaobserwować: wole tarczycowe, wytrzeszcz oczu, obrzęk palców (tak zwaną akropachię tarczycową), kołatanie serca, zwiększoną potliwość, chudnięcie, drżenie rąk i bezsenność. W przebiegu choroby Gravesa i Basedowa występują również nieprawidłowości okulistyczne, takie jak ból gałek ocznych, łzawienie, zmniejszenie ostrości wzroku, uczucie piasku pod powiekami. W niektórych przypadkach istnieje również zagrożenie utraty wzroku. Stosuje się leczenie objawowe.