Chlamydia pneumoniae to bakteria Gram-ujemna występująca tylko u ludzi. Rozwija się wewnątrz komórek, a ryzyko zakażenia nią wzrasta z wiekiem. Ponad połowa społeczeństwa poniżej 20. roku życia ma przeciwciała przeciwko tej bakterii. Na szczęście większość przypadków jest bezobjawowa, jednak zdarzają się zakażenia objawowe. Obejmują głównie górne drogi oddechowe. Zapalenie płuc atypowe wywołane przez Chlamydia pneumoniae występuje w formie epidemii średnio co 5 lat w środowisku dzieci i młodzieży.

Warto zaznaczyć, że Chlamydia pneumoniae to dawna nazwa Chlamydophila pneumoniae.

Jak dochodzi do zakażenia Chlamydia pneumoniae?

Zarazić można się od osób chorych i bezobjawowych nosicieli. Okres wylęgania choroby wynosi do 4 tygodni, a przebyte zakażenie nie daje trwałej odporności i nie chroni przed ponownym zakażeniem, mimo że w badaniach występują przeciwciała IgG, czyli przeciwciała świadczące o przebyciu zakażenia.

Jak wygląda leczenie zapalenia płuc? Zobaczcie:

Objawy zakażenia Chlamydia pneumoniae

Chlamydia pneumoniae jest bakterią mogącą wywołać atypowe zapalenie płuc. Przebieg tej choroby jest skryty, skąpo objawowy, szczególnie na początku. Występuje jedynie nieznacznie zwiększona ciepłota ciała i niewielkie odchylenia od normy w badaniu fizykalnym u chorego. To, co wskazuje na dane zakażenie, to znaczne zmiany radiologiczne w płucach, nieproporcjonalne do objawów, i brak efektu terapeutycznego po standardowo zastosowanej antybiotykoterapii.

Najczęściej zapalenie płuc wywołane przez Chlamydia pneumoniae ma przebieg łagodny. Do zakażeń objawowych dochodzi przede wszystkim w okresie epidemii. W okresach pozaepidemicznych zakażenia o tej etiologii stanowią około 10% zapaleń płuc.

Temperatura ciała zarażonej osoby nie przekracza 38°C, kaszel jest suchy i nieproduktywny, może trwać nawet miesiącami. Początkowo objawy mogą dotyczyć górnych dróg oddechowych, czyli pojawiają się kaszel i nieżyt nosa, a dopiero później rozwija się zapalenie płuc. Chorzy skąpoobjawowi nie wykazują znacznych zmian w płucach na zdjęciach rentgenowskich, choć oczywiście obecne są pojedyncze zmiany zapalne. W postaciach rozlanych, kiedy zmiany są obustronne z towarzyszącym wysiękiem opłucnowym, chory najczęściej wymaga hospitalizacji.

Diagnostyka zakażeń Chlamydia pneumoniae

Podstawą diagnostyki są badania serologiczne, szczególnie testy mikroimmunofluorescencji, które pozwalają na wykrycie swoistych przeciwciał przeciwko Chlamydia pneumoniae. Kluczowe znaczenie ma postęp zmian w mianach tych przeciwciał. Jeśli zakażenie jest ostre, pojawiają się przeciwciała swoiste klasy IgM. Obecne są we krwi już na 2 tygodnie od zakażenia i znikają po kilku miesiącach. Po nawet 2 miesiącach od momentu pojawienia się pierwszych objawów zaczynają narastać miana przeciwciał klasy IgG, świadczące o przebytym zakażeniu. Z czasem miano przeciwciał IgM spada i pojawiają się przeciwciała klasy IgA. Wyleczenie zakażenia wiąże się ze zniknięciem przeciwciał IgA. Czułą metodą do wykorzystania w diagnostyce zakażenia tym patogenem jest PCR, czyli reakcja łańcuchowa polimerazy, pozwalająca na wykrycie DNA bakterii.

Powikłania zakażenia Chlamydia pneumoniae

Niekiedy zakażenie przybiera charakter przewlekły. Wynika to m.in. z tego, że Chlamydia pneumoniae wytwarza wewnątrzkomórkowo nisze, które wpływają na przeżycie komórek gospodarza. Bakteria ta wpływa na mechanizmy obronne w obrębie danej komórki i potrafi przejść w stan uśpienia.

Leczenie Chlamydia pneumoniae

Łagodne zakażenia leczone są wyłącznie objawowo. Antybiotyki podawane są w stanach ostrych, pełnoobjawowych. Ciężki przebieg zapalenia płuc jest bardzo rzadki, stosowane są antybiotyki z grupy makrolidów np. tetracykliny. Leczenie powinno trwać nawet 14 dni (minimum 10).

Zobaczcie, w jaki sposób naturalnie można wzmocnić odporność: