Lęki nocne są zaburzeniem snu występującym u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat (przeważnie 4-12 lat). Mają one dość dramatyczny dla rodzica przebieg – kilka godzin po zaśnięciu dziecko budzi się z krzykiem, ma szeroko otwarte oczy, jest spocone, odpycha rodziców. Nie można z nim nawiązać kontaktu, nie ma bowiem świadomości i rano niczego nie pamięta. Lęki nocne nie mają zbadanego podłoża, jednak ich pojawieniu sprzyja wysoka gorączka, stresy dnia codziennego, ciężkostrawny posiłek spożyty przed snem czy niektóre leki. U większości dzieci napady lęku nocnego ustępują po 5 roku życia, jednak później mogą sporadycznie pojawiać się nawet w życiu dorosłym.

Podczas napadu lęku nocnego dziecko nadal śpi, jest w fazie głębokiego snu, dlatego nie ma z nim kontaktu. Maluch nie będzie reagował na rodziców, a nawet będzie ich odpychał od siebie. Dziecko trudno jest dobudzić. Jednak jeśli napad nie zostanie przerwany maluch sam się uspokoi i będzie spał dalej. Lęki nocne mogą wystąpić także podczas drzemek w ciągu dnia.

Co robić, gdy dziecko ma napady lęku nocnego?

O problemach ze snem należy powiedzieć pediatrze, który może zlecić wizytę u neurologa oraz dodatkowe badania, np. EEG w czasie snu. Do występowania zaburzeń snu mogą przyczyniać się niedobory: kwasu DHA oraz magnezu. O wiele częściej problemy pojawiają się u dzieci z zaburzeniami układu oddechowego – np. astmą, chorobą refluksową, przerostem migdałków oraz dzieci wrażliwe – silne emocje lub lęki mogą nasilać napady lęku nocnego.

Dziecku potrzebna będzie przede wszystkim cierpliwość rodziców oraz czas. Napady lęku nocnego powinny ustąpić. Rodzice podczas napadu powinni pilnować, by maluch nie zrobił sobie krzywdy – np. nie spadł z łóżka. Można także próbować wybudzić dziecko, a następnie ponownie położyć je spać.

Kolejna kategoria - koszmary

Z kolei koszmary senne to powtarzające się epizody wybudzania ze wspomnieniem przerażającego snu, którego treść zazwyczaj związana jest z wydarzeniami lękowymi nawiązującymi do zagrożenia życia czy bezpieczeństwa. Dzieci łatwiej się wybudzają niż w lękach nocnych i są w stanie przywołać treść snu. Zwykle koszmary senne pojawiają się w fazie snu REM, w drugiej połowie nocy. Koszmary senne mogą pojawić się od 3. Roku życia, jednak szczyt zachorowań przypada na 7-9 rok życia.

Z koszmarami sennymi wiąże się także strach przed ciemnością i zasypianiem. Dziecko nie wie, co się z nim dzieje podczas snu, niepokoi je to. Podobnie, jak ciemność panująca w pokoju, którą dziecko nierzadko zapełnia wytworami swojej wyobraźni.

Jak sobie poradzić podczas problemów z zasypianiem? Zobaczcie:

Jak pomóc dziecku zasnąć?

Pomóc dziecku w zaśnięciu może nie być łatwo. Potrzeba cierpliwości, dokładnego wywiadu oraz kreatywności. Przede wszystkim należy poznać przyczynę lęku – może dziecko boi się cienia na ścianie? Wtedy należy wytłumaczyć skąd się wziął i pokazać maluchowi, jak się robi zajączki. Czasem można pokusić się o np. spryskanie pokoju sprayem przeciwko duchom, ale pamiętaj, że taki trik utwierdza dziecko w przekonaniu, że jest się czego bać.

W żadnym wypadku nie można dziecka wyśmiewać ani zostawiać sam na sam z przyczyną lęku. Poczuje się wtedy odrzucone przez rodziców, a bać będzie się jeszcze bardziej. Dziecku należy poświęcić czas, np. siedząc przy łóżku, może pomóc także zapalona lampka i otwarte drzwi do pokoju dziecięcego.

Źródło:

Pediatria po Dyplomie: Lęki nocne u dzieci