Polub nas na Facebooku
menu
Polub nas na Facebooku

anoreksja

Anoreksja jest zaburzeniem psychicznym objawiającym się patologicznym lękiem przed przybraniem na wadze. Choroba prowadzi do skrajnej utraty wagi, łuszczenia się skóry, a nawet do śmierci. Leczenie anoreksji opiera się na psychoterapii, farmakoterapii oraz hospitalizacji.

Anoreksja, bulimia i ortoreksja to zaburzenia żywienia, których źródło jest w psychice. Duży wpływ na rozwijanie się tych chorób ma aktualna moda. W mediach kreowany jest obraz osoby, która jest szczupła i ma idealną sylwetkę.

Co to jest anoreksja i jak ją rozpoznać?

Anoreksja jest zaburzeniem odżywiania, w którym osoba chora odczuwa silny lęk przed przybraniem na wadze. Schorzenie dotyka najczęściej kobiet, aczkolwiek zdarza się też u mężczyzn. Jadłowstręt psychiczny diagnozuje się najczęściej pomiędzy 14. a 20. rokiem życia, ale występuje również u dojrzałych kobiet do okresu menopauzy. Zwykle choroba zaczyna się w okresie dojrzewania, w trakcie budowania własnej tożsamości. Osoba chorująca na anoreksję ma zniekształcony obraz siebie. Oznacza to, że otoczenie może ją postrzegać jako bardzo szczupłą osobę, ale ona patrząc w lustro wciąż widzi nadwagę lub niedoskonałości, które należy poprawić. Często trudno jest zauważyć objawy choroby. Pod względem biologicznym można zauważyć szybką i znaczną utratę masy ciała, która prowadzi do wychudzenia. Twarz osoby chorej staje się okrągła. Jest to spowodowane powiększeniem ślinianek, które z powodu głodu produkują nadmiar śliny.

Chora ma problemy z utrzymaniem ciepłoty ciała, zauważa się spadek odporności oraz zmiany dermatologiczne, tj. suchość i łuszczenie się skóry, meszek i wypadanie włosów. Pojawiają się też zaburzenia układu rozrodczego oraz zmiany w zakresie wielkości genitaliów. Częstymi objawami są również: obniżenie ciśnienia, zwolnienie akcji serca, zawroty głowy oraz omdlenia. Można wyróżnić 2 typy zaburzeń odżywiania:

  • ograniczający, czyli stosujący głodówki,
  • objadający się z wydalaniem, czyli postać bulimiczna.

Osoba chorująca na jadłowstręt odczuwa duży lęk przed przytyciem i często ukrywa ten strach przed otoczeniem. Wiąże się to z obsesyjnymi myślami o jedzeniu i jego kaloryczności. Odchudzanie głównie polega na stosowaniu głodówek. Nastolatka unika jedzenia publicznego. Stosuje wymówki, gdy musi zjeść posiłek w towarzystwie. Tłumaczy się, że jadła wcześniej w szkole lub w mieście. Twierdzi, że zjada obiad sama w pokoju, a tak naprawdę wyrzuca jedzenie. Nie przyjmuje do wiadomości, że głodując, pogarsza swój stan zdrowia. Chorująca poprzez stosowanie głodówki ma złudne poczucie kontroli nad sobą i swoim ciałem. Sfera jedzenia staje się polem do rywalizacji z rodzicami lub rówieśnikami. Głodówka dla anorektyczki jest manifestacją siły i wytrzymałości.

Kryteria diagnozy w Polsce

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) określiła kryteria diagnostyczne anoreksji w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Urazów i Przyczyn Zgonów (ICD-10):

  • Spadek wagi lub brak przybytku wagi prowadzący do masy ciała co najmniej 15% poniżej prawidłowej lub oczekiwanej stosownie do wieku i wzrostu.
  • Utrata wagi jest narzucona oraz podtrzymywana przez pacjenta.
  • Ocena własnej osoby jako otyłej oraz utrzymujący się lęk przed przytyciem, które prowadzą do narzucania samemu sobie niskiego progu ciała.
  • Zanik miesiączkowania u kobiet oraz utrata seksualnych zainteresowań i potencji u mężczyzn.
  • Stwierdzone niedożywienie ze zmianami hormonalnymi, metabolicznymi oraz zaburzeniami funkcjonowania organizmu.

Jakie mogą być przyczyny zachorowania na jadłowstręt psychiczny?

Anoreksja jest trudną chorobą z powodu braku jednoznacznych symptomów. Anoreksja jest sklasyfikowana jako zaburzenie psychiczne, a jej przyczyny często są związane z otoczeniem, w którym żyje osoba chora. Choroba może być manifestacją problemów rodzinnych (brak głębszych relacji, bezpieczeństwa, czułości i miłości) lub szkolnych (brak akceptacji przez grupę, chęć wyróżniania się).

Leczenie anoreksji – hospitalizacja, farmakoterapia, psychoterapia rodzinna, choreoterapia, arteterapia

Leczenie anoreksji jest procesem długim i trudnym. Jest mocno zindywidualizowane z powodu braku ogólnych przyczyn zachorowań. Z tego powodu niemożliwe jest leczenie przyczynowe. Osoba chora, aby wyzdrowieć, musi przezwyciężyć lęk i wstręt przed jedzeniem. Często chorzy nie są świadomi swojej choroby i nie zgadzają się z diagnozą. Jednakże muszą się leczyć, ponieważ długotrwała głodówka może prowadzić do całkowitego wyniszczenia organizmu i niejednokrotnie kończy się śmiercią. Z tej przyczyny anoreksja wymaga zdecydowanej i szybkiej interwencji. Leczenie powinno rozpocząć się w trybie ambulatoryjnym w celu unormowania nawyków żywieniowych chorego. Jest to istotne zwłaszcza dla osób o bardzo niskim wskaźniku BMI oraz złej kondycji psychicznej, ujawniającej się depresją lub myślami samobójczymi. W szpitalu wspomagająco używa się farmakoterapii, zwłaszcza w leczeniu powikłań fizycznych.

Zaletą hospitalizacji jest również oderwanie osoby chorej od jej środowiska, które ma duży wpływ na jej przekonania. Jednakże istnieje duże ryzyko, że po wyjściu ze szpitala powrót do środowiska ponownie wyzwoli chorobę. Dlatego bardzo ważne jest, aby chory był pod stałą opieką specjalisty i korzystał z psychoterapii. W przypadku anoreksji najczęściej korzysta się z terapii rodzinnej. Przydatne są również wspomagające formy terapii:

  • choreoterapia, w której głównym narzędziem jest ruch i taniec,
  • arteterapia wykorzystująca plastykę, muzykę lub teatr,
  • masaże, pozwalające na oswojenie się z dotykiem i zaakceptowanie swojego ciała.

Głównymi celami leczenia anoreksji są przede wszystkim: przywrócenie normalnej masy ciała, wyeliminowanie zachowań i myśli towarzyszących niejedzeniu oraz praca nad problemami psychicznymi związanymi z zaburzonym odżywianiem. Czas leczenia jest długi i należy kontrolować, czy choroba nie powraca.

Rozwiń całość
Obsesja na punkcie zdrowego jedzenia - sprawdź, czy ortoreksja zaczyna być twoim problemem
Obsesja na punkcie zdrowego jedzenia - sprawdź, czy ortoreksja zaczyna być twoim problemem
Zaburzenia odżywiania – występowanie u dzieci. Jak wykonywać testy i wprowadzać leczenie oraz terapię?
Zaburzenia odżywiania – występowanie u dzieci. Jak wykonywać testy i wprowadzać leczenie oraz terapię?
Anoreksja i bulimia. Czym się różnią, jak je rozpoznać? Konsekwencje chorób
Anoreksja i bulimia. Czym się różnią, jak je rozpoznać? Konsekwencje chorób
Brak apetytu – przyczyny i sposoby na brak apetytu u dorosłych i dzieci
Brak apetytu – przyczyny i sposoby na brak apetytu u dorosłych i dzieci
Najnowsze w tym temacie